Na mijn inactiviteit in augustus en september koos ik er voor om weer eens opnieuw rustig op te bouwen en wat basis te leggen, zeker in wat mijn lopen betreft. Daarom leek het me leuk om deze winter terug te keren naar mijn oude liefde, het traillopen. Via 2 halve marathons en een 33km had ik deze marathon in Olne als ultieme doel gekozen. We keren graag terug naar Olne. Ik was er een 20-tal jaar geleden al bij tijdens de eerste editie van deze marathon.
Klavertje 4
4 verschillende lussen stonden op het programma. 12km + 11km + 10km + 9km, 12, 23, 33 of 42km kunnen de deelnemers dus lopen. Hoeveel je loopt bepaal je gewoon tijdens de wedstrijd. Een 700-tal deelnemers meldt zich in het kleine dorpje nabij Verviers. De looptrainer van IVAC was er ook en zou er zijn 10de editie lopen. Hij raadde me aan om in de eerste km toch wat de gas open te draaien om op de trails niet te veel gehinderd te worden. Hoewel ik wel wat zelfvertrouwen had na de 33km in Hombourg eind december, wou ik toch liever rustig starten. Toch volg ik zijn raad op en meteen is de toon gezet. Ik loop echt lekker en het is echt genieten. Ondanks de zware beklimming op een rotspad die ondertussen een riviertje geworden was kwam ik toch al na 1u03 min door voor de eerste lus. Dat was een stuk beter dan ik had verwacht.
Helaas was de 2de lus al een stuk zwaarder. Hoewel ik echt goed liep had ik weer 1u03 min nodig voor 11km nu. Het viel me wel op hoe gemakkelijk ik die afstand nu loop. Wat een verschil bij een 2-tal jaar geleden. Met nog veel courage vat ik ronde 3 aan. Deze keer gaat het direct heel steil de vallei in, waarin ik misschien wat te overmoedig word. Dominique loopt weg van mij net als 2 anderen die mij inhaalden. Was ik nu zo slecht aan het worden? Ik jaag me wat op en had dat wellicht beter niet gedaan. In de vallei, voel ik voor het eerst serieus de benen en de enorme klim die daarop volgde doet bij mij voor een eerste keer het licht uitgaan. Ook de 2de helft van de lus kan ik nergens meer deftig ritme vinden bergaf of bergop. Is het de modder, stenen, steilte in combinatie met de benen die moe worden? Ik blijf mezelf goed bevoorraden en hoop dat het een dipje is.
Gezelschap Yannis
Yannis zou de 4de lus met mij meelopen. De eerste kilometers blijven we op de hoogte en gaat het ook over wat asfalt. Het doet me deugd om de kilometer tijden weer rond de 12km/u te zien draaien. Er zit toch nog wat dash op. Maar toen we halfweg uiteindelijk toch onvermijdelijk de diepte induiken begint voor mij een calvarietocht. Na een slijkerig klim komen we op een veld die we moeten dwarsen. De wind in de snoet, regen, kou en de voeten die maar blijven plakken in de klei. Bij het binnenkomen van Soiron geef ik nog mee aan Yannis dat dit dorp geklasseerd is als een van de mooiste dorpjes van Walllonië, maar van genieten komt niet veel meer in huis. Op de kasseitjes slaan mijn benen precies alle kanten uit. Er zit niks meer in. Nu kregen we nog een enorm zwaar mentaal stuk. 3km bergop en tegen wind. Afwisselend asfalt en grind. Het saaiste stuk van de dag, maar o zo zwaar. Steil en zo'n tegenwind die de regen dwars door onze kledij blaast. Ik had van de ganse dag niet gewandeld en ik wou absoluut kunnen zeggen tegen mezelf dat ik heb uitge'lopen'. Ik moet diep gaan, maar het lukt me nog net. Uiteindelijk spurt ik nog een beetje om nipt onder de 4u te duiken voor 42,6km en een kleine 900hm.
Uiteindelijk zouden met dit weer slechts 92 deelnemers de 4 lussen lopen en word ik 16de en 6de veteraan. Nu draaien we een knop om en richten we ons weer op het traditionele programma. Tot 10/03, het BK in Retie, staan een rist van crossduathlons op het programma, vooraleer we ons weer op de koers en de triathlon gooien, met hopelijk een goede basis.
- Log in to post comments
